De komende twee jaar gaat Gabi Rets invulling geven aan het stadstekenaarschap. Ze neemt het stokje over van Rene Brouns en dat was wel even schrikken.
“Als stadstekenaar heb ik een sleutel in handen om ontmoetingen aan te gaan”
Gabi Rets
Publiek en privé
’Ik schrok echt even toen ik hoorde dat ik op de shortlist stond van de functie van stadstekenaar’, blikt Gabi terug. ‘Het idee van werken in het openbaar, het gevoel dat je bekeken wordt terwijl je maakt is wel even een ding. Wil ik wel tekenen met verwachting?.’ Want dat was Gabi’s beeld van de stadstekenaar; een tekenaar die de dagelijkse gang van zaken in de stad optekent. En plein public. Ze durfde dit idee los te laten en zichzelf de vraag te stellen hoe zij invulling aan de functie zou geven die past bij haar manier van werken. ‘Voor mij werd duidelijk dat ik in plaats van het publieke domein meer zou vinden in het persoonlijke. Persoonlijke gesprekken met allerlei mensen uit Nijmegen rondom de vraag: ‘Wat maakt dat jij je thuis voelt in Nijmegen?’
De lijn is alles
Gabi komt zelf uit Duitsland en woont en werkt al jaren in Nijmegen. Het opnieuw creëren van een thuis is haar dan ook niet vreemd. Nu is ze nieuwsgierig hoe andere mensen een thuis ervaren. Wat maakt dat mensen blijven, weggaan of weer terugkeren? En wat is een thuis?
De gesprekken vormen het uitgangspunt voor het maken van een postkaart. Een kaart speciaal voor de Nijmegenaar waar het gesprek mee gevoerd is. ‘Na het gesprek maak ik wat schetsen, ik probeer eruit te halen wat het gesprek en/of de persoon typeert.’
De postkaarten tekent Gabi met simpele grafische lijnen. ‘De lijn heeft iets magisch. Het is net toveren. Met enkele lijnen heb je ineens een gezicht, een figuur of object. Het is simpel gereedschap waar je alles mee kan doen.’ De lijn vormt de basis van haar werk. Als een rode draad loopt de lijn door de verschillende technieken heen die zij met elkaar combineert: kleine tekeningen op opengevouwen verpakkingen, geknipte figuren van karton en grote lijnconstructies van krantenpapier met hun eigen schaduw. ‘Ik probeer in mijn werk niet te veel vast te leggen omdat ik wil dat de kijker van alles kan ontdekken.’ De lege tussenruimten vullen zich vanzelf met de betekenis die de toeschouwer daaraan geeft.
Puzzelstukjes op zijn plaats
Het fantasierijke, het speelse is kenmerkend voor haar manier van werken. ‘Uiteindelijk wil ik al die persoonlijke verhalen samenbrengen in een groot stadsbeeld.’ Gabi legt uit dat ze een installatie voor zich ziet bestaande uit grote en kleine tekeningen van mensen in woon-en werksituaties en in de openbare ruimte. Een soort verzameling puzzelstukjes die het thuisgevoel van al die Nijmegenaren representeert. Geen realistische weergave maar een speelse, fantasievolle weergave van de gesprekken, herinneringen, voorwerpen, actualiteit, en plekken waar mensen komen en gaan.
‘Ik hoop op veel ontmoetingen met mensen die ik niet ken. Het zou mooi zijn als ik met mensen spreek uit alle verschillende wijken in Nijmegen. Zodat ik uiteindelijk met al die puzzelstukjes een inkijkje kan geven hoe verschillende Nijmegenaren met al hun achtergronden Nijmegen als hun thuis zien.’